Pokój panieński to wnętrze, które przywołuje intymną atmosferę kobiecego buduaru. Młoda dziewczyna posiadała zazwyczaj własny, stosownie urządzony pokoik (w przeciwieństwie do chłopców, którzy mieszkali razem w jednym pomieszczeniu w domu rodziców do czasu własnego ożenku). Pokój wypełniony został w całości meblami, sprzętami i dziewczęcymi bibelotami. W centralnej jego części stoi harmonium, by nastoletnia panna mogła ćwiczyć grę na instrumencie, a obok niego pięknie intarsjowany nutnik, czyli segregator służący do przechowywania zapisów nutowych.
Bliżej okna ustawiono stolik, przykryty batystową serwetką – na nim świecznik i rozłożona do czytania książka, opowiadająca o ciekawych miejscach i dalekich podróżach. W pokoiku umieszczono także łóżko z baldachimem, z wyeksponowaną na nim szkandelą, która ogrzewała chłodną pościel, zanim panna położyła się spać. Na łóżku ułożono miękkie poduszki i koronkową narzutę. Obok stoi szafeczka nocna, czyli nakastlik. Na takim podręcznym meblu stawiano zazwyczaj świecznik i przechowywano najpotrzebniejsze drobiazgi. Za łóżkiem na ścianie nad stolikiem z przyborami toaletowymi zawisło lustro. W tym kąciku panienka mogła zadbać o poranna toaletę i uczesanie. W głębi za ekranikiem stanął porcelanowy nocnik, by móc dyskretnie załatwić najważniejsze potrzeby, gdy w domu nie było jeszcze łazienki. W oknach, przy których zachowały się fragmenty XVIII-wiecznej polichromii w formie delikatnych kwiatów, zawisły zdobione koronką firanki, a na ścianach m.in. obraz ukazujący św. Cecylię oraz portrety i XVII-wieczna scena rodzajowa, a także ścienny zegar skrzynkowy. Serwantkę, stojącą w rogu pomieszczenia, wypełniono XIX-wiecznymi wyrobami ze szkła. Uwagę zwraca w niej flakonik na perfumy, który ozdobiono małymi, malowanymi w kwiaty, porcelanowymi płytkami, szklanka ozdobiona taśmą koralikowego haftu, lornetka teatralna wyłożona masą perłową oraz komplet naczyń toaletowych z zielonego szkła, z pokrywkami ze srebra, na którym wygrawerowano inicjały właścicielki(?). W takich naczyniach przechowywano pudry, kremy i inne mikstury potrzebne, by odpowiednio zadbać o urodę. Na jednym z parapetów stoi biureczko podróżne – przedmiot bardzo osobisty, który zabrać można było w podróż, by wygodnie pisać listy, czy prowadzić pamiętnik. W takim przenośnym mebelku umieszczano zazwyczaj mnóstwo schowków i szufladek, by oprócz przyrządów, potrzebnych do pisania, można było przechować w nim sekretną korespondencję lub ważne dokumenty. Na parapecie drugiego okna wyeksponowano szkatułkę z naczyniami toaletowymi z niebieskiego szkła. W kąciku stoi szafka kątowa, a jej półki zapełniają piękne przedmioty, w tym figurka z miśnieńskiej porcelany, przedstawiająca damę w rokokowej sukni, ozdobna żardinierka oraz delikatna lampka z płytek biskwitowych z płaskorzeźbami – każda płytka przedstawia inną scenę, a odpowiednio podświetlona, daje wspaniały efekt trójwymiarowego obrazu. Pokoik, usytuowany w narożu kamienicy, sprawia wrażenie zacisznego, spokojnego miejsca, gdzie można się schronić od zgiełku codzienności, zdrzemnąć się, oddać ulubionej lekturze, haftować lub po prostu marzyć.
